نمی خواستم جسارت کنم و اولین پست رو من اینجا بزارم اما استادم بازم این لطف رو در حقم کرد که به من فرصت بده.
می خوام اولین پست این وب در مورد امید باشه. این روزها امید شده کلیشه ای و زبان زد مردم برای خالی نبودن عریضه.
گاهی دلم می خواد برم بالای یک پل هوایی بایستم و داد بزنم آخه چرا کسی باور نمی کنی فاصله من با خدا قد یه نفس کشیدنه؟؟؟؟ چرا کسی نمی خواد قبول کنه خدا تنها دوست منه؟؟؟
یه دوست همیشه می گفت: توی عصر تکنولوژی خدا کجای ماجراست؟؟؟دلم به حالش سوخت.چون می دونستم اونم تبدیل شده به گم کرده راهی که حتی نمی دونه خودش کجای این دنیا قرار داره چه برسه به خدااااااااااااااا
فقط کافیه گام اول رو بردارید اون موقعست که می بینید تا قله راه زیادی نمونده.
به دل امیدواری یکه تازیست
و نومیدی مطاعش حقه بازیست
توکل کن خدای مهربان را
توکل منشاء هر بی نیازیست
همیشه استاد می گه:
با خدا باشو پادشاهی کن.
نویسنده گمنام (Question)