ابتدای عصرِ عاشورا قیامِ زینب است

کربلا گر مانده برجا از دوامِ زینب است

از تلاقی دو بحر شدلُؤلُؤ ومرجان پدید

نام زینب از خدا هدیه برایِ زینب است

فاطمه درعالمِ هستی مقامِ بر تر است

بعدِ زهرا عصمت کبری مقامِ زینب است

کربلا باهمت وقسمت مُیَسَّر نیست نیست

دعوت از سویِ حسین وبا رضایِ زینب است

دودمان وحی دارد دختری چون عالِمهِ

که کنیزش فِضهِ وقنبر غلامِ زینب است

در رهِ بینُ الحرم مابینِ خورشید وقمر

بوسه باید زد به خاکش جای پایِ زینب است

واژه سر دفترِ عشاق نامِ زینب است

عشق تنها لایقِ رسم ومرامِ زینب است

زینبییه در زیارت دل شکسته چون شدی

هر چه خواهی کن طلب عالم گدایِ زینب است

جرئیل گر با تقرُب شد امینِ وحیِ حق

باهمه جاه ومقام دراحترامِ زینب است

در طوافِ قبرِ شش گوشه بگوشِ جان شِنو

کُنجِ هر گوشه زشش گوشه صدایِ زینب است

ازازل جامِ بلا شد قسمتِ خونِ خدا

گر چه نوشیده حسین شهدَ ش بکامِ زینب است

شُهره در عالم شده باب الحوائج در کَرَم

با همه آزادِگی زیر ِلِوایِ زینب است

با ارادت قدسیان عرضِ سلامش میکنند

رویِ نی رأسِ حسین هم در سلامِ زینب است

مَهدِ زینب دامنِ پُر مهرِ زهرا وعلیست

کُنجِ ویرانِ خرابِ شام نه جایِ زینب است

فرقِ خود بر چوبه محمل زده تابِشکند

چون که برنی فرقِ بشکسته اماِ مِ زینب است

گر علم افتاده از دستِ علمدارِ حسین

پرچم میدان بدستِ با کفایِ زینب است

با رسالت میرود از کربلا تاشهرِ شام

درسِ زهرایِ بتول متنِ پیامِ زینب است

آن مهین بانو که کاخِ ظلم ویران کرده است

نطقِ غَّرّای علی در خطبه هایِ زینب است

در جوابِ خصمِ دون در ماجرایِ کربلا

کربلا زیباترین است این کلامِ زینب است

چون به ویرانه حسین با سر بپایش میرود

روضه خوانیِ رقیه دلربایِ زینب است

بارالهی مهدیِ زهرا کی از ره میرسد

انتقامِ فرقِ حیدر التیامِ زینب است

گرپریشان است پریشِ عترتِ آل نبی

با ولایِ مرتضا سر مستِ جامِ زینب است 

شعر از حاج سعید بابایی ( پریش)

پیش از آنی که با غزل آیی، دفترم شوره زار ماتم بود
ماه برکوی دل نمی‌تابید، خانه  ام انتهای عالم بود

کنج آیینه‌ام نمی خندید برق سوسوی کوکب بختم
بی‌سحرگاه خنده خیست، باغ بی‌باغ، قحط شبنم بود

تا رسیدی خدا تبسم کرد، با عبور تو کوچه پیدا شد
قبل از آنی که بگذری از دل، عطر در انحصار مریم بود

محو شب مانده بودم و مبهوت از خیالی که با تو زیبا شد
قد کشیدی از عمق احساسم، لرز قلبم چو شانه بم بود

بین عقل و جنون غزل رویید، شانه در شانه، خستگی خوابید
دست عشقت چه قدرتی دارد، کارد آن سوی استخوانم بود

چشم‌هایت مرا صدا می‌کرد، روح من سر به زیر می‌انداخت
رد شدم آزمون جرات را، درصد عشق بازی‌ام کم بود

ماه؛ بین من و تو قسمت شد، عشق از روی سادگی خندید
جای انگشت‌های حوا ماند روی سیبی که دست آدم بود

عباس کریمی

عماد گفت :

ای کاش دلت از دل تنگم خبری داشت
یا ناله ی من در دل تنگت اثری داشت

عماد گفت :

شب هجران و تنهایی و بی مــِـی مانده بیدار

خدا را شکر چون خاطر به جای دیگری دارم

برو ای عقل ، ای شب ، ای غم ، ای تشویش ، ای حسرت

که من با مستی امشب ، رازهای دیگری دارم

من گفتم :

خوشم کز مال دنیا دلبر جانانه ای دارم

اگر چون شمع میسوزم به بر پروانه ای دارم

برای بزم یارم گر ندارم باده ی گلگون

درون سینه از خون جگر پیمانه ای دارم

نگردد آشنا دیگر لب من بر لب ساغر

به روی لب ز هجر روی او غم خانه ای دارم

فقط این را بدان جانا که از شوق وصال تو

بسان یوسف مصری دل دیوانه ای دارم

عماد خراسانی گفت :

چندی است تند، می گذریم از کنار هم
ظاهر خموش و سرد و نهان بیقرار هم
رخسار خود به سیلی می سرخ کرده ایم
چون لاله ایم هر دو به دل داغدار هم
او را غرور حسن و مرا طبع سربلند
دیری است وا گذاشته در انتظار هم...
چشم من و تو راز نهان فاش می کند
تا کی نهان کنیم غم آشکار هم
ای کاش آن کسان که بهشت آرزو کنند
عاشق شوند و با مه خود گفتگو کنند

********

من گفتم :

این روزها جمله شدیم خار یکدگر

در درد و رنج نشدیم غمخوار یکدگر

بخل و حسد ریشه دوانده میانمان

آری همه  شدیم  طلبکار یکدگر

عماد خراسانی گفت :

عهد کردم نشوم همدم پیمان شکنان
هوس گردش پیمانه اگر بگذارد


معتقد گردم و پابند و ز حسرت برهم
حیرت این همه افسانه اگر بگذارد


همچو زاهد طلبم صحبت حوران بهشت
یاد آن نرگس مستانه اگر بگذارد


شمع می خواست نسوزد کسی از آتش او
لیک پروانهء دیوانه اگر بگذارد


شیخ هم رشتهء گیسوی بتان دارد دوست
هوس سبحهء صد دانه اگر بگذارد


دگر از اهل شدن کار تو بگذشت عماد
چند گویی دل دیوانه اگر بگذارد

******

من گفتم :

خواهم آسوده شوم یار اگر بگذارد

دل سرگشته ی بیمار اگر بگذارد

باده و حور بهشتی نبود نیت ما

حیله ی دشمن مکار اگر بگذارد

            دلم آشفته آن مايه ناز است هنوز 

            مرغ پرسوخته در پنجه باز است هنوز 

انتظار

 یه شب کنار من بودی

                 با چشم دل ندیدمت

                              ستاره بودی تو ولی

                                      از آسمون نچیدمت

                                              تک گل باغ دل من 

                                                     چرا باید چیده بشه

                                                              با چیدنش از داغ دل

                                                                     عاشقی برچیده بشه

                                                                                 بیا که سایبون کنم

                                                                                           طاق دو ابرومو برات

                                                                                                   دستای خیس و خستمو

                                                                                                                 هی بکشم روی موهات

                                                                                                      خوب میدونی که این دله

                                                                                                  شکسته ام عاشقته

                                                                                          خودت بهم بگو عزیز 

                                                                                 که این دلم لایقته ؟

                                                                     یه شب کنارمن بودی

                                                             با چشم دل ندیدمت

                                                     بین تمام عاشقات

                                         با خون دل خریدمت

                               هر دلی که منتظره

                  خواب و خوراکی نداره

رسم جنون داره دلش 

           سر به بیابون میزاره

                           بزا بگم اَگه بیای 

                                  دردامو درمون میکنی

                                           چشمای شهلای منو 

                                                       دوباره مجنون میکنی

                                                                از وقتی که رفتی سفر

                                                                             چشمای من مونده به در

                                                                                             بگو گناه من چی بود

                                                                                                        که رفتی اما بی خبر

                                                                                                                     عیبی نداره عزیزم

                                                                                                              خورده به دل تیر نگات

                                                                                                       آب میکنه برف دلو

                                                                                             گرمی اون برق چشات

                                                                                     یه شب کنار من بودی

                                                                           با چشم دل ندیدمت

                                                                  بیا میخوام نگات کنم

                                                          خیره بشم تو عالمت

                                                   بیا میخوام دوباره من

                                            برا تو مجنونی کنم

                                  پشت غزل برای تو 

                        خودم رو زندونی کنم

            با کاسه ی چشم تَرَم

آب می پاشم مسیرتو

           یه عمره در این انتظار

                       دلم شده اسیر تو

                              یه شب کنار من بودی

                                          با چشم دل ندیدمت

                                                    بیا که اقتـــــدا کنم

به قـــــــــــــــــــــــــــــامت قیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــامتت

سروده شده در ساعت یک بامداد دوشنبه 1396/9/27

هو المحبوب

قولی که داده ای به من از یاد برده ای

گفتی ز باغ پنجره هجــــرت نمی کنی

بیــمار عشق توست پرستوی روح من

ازاین مریض خسته عیادت نمی کنی ؟

باشدبرو !ولی همه جا غرق عطر توست

گرچه توهیچ خرج صـــداقت نمی کنی

یک بار از مسیر نگاهم عبــــــــــور کن

آنقدردورگشته ای که فرصت نمی کنی

گل های باغ خاطره اینجا مـــــــرده اند

از چه به یاسهای تشنه محبت نمی کنی

رفتی بدون آنکه خدا حافظـــــــی کنی

دیگر به قاب پنجـــــــره دقت نمی کنی

امــــروز سیب سرخ رفاقت دلش گرفت

این سیب را برای چه قسمت نمی کنی

یعنی من از مقابل چشـــــم تو رفته ام

این کلبـــــه را دوباره مرمت نمی کنی ؟

هو المحبوب

وقتی کمال مهر و ادب وام دار توست

هر شاه بیت شعر و غزل در مدار توست

نازک دلی همچو گل و پاک همچو آینه

جوی مرام و معرفت از چشمه سار توست

وقف جمال دلکش توست ؛ چار باغ دل

عالم شده اسیر  تو و سر بدار توست

سارا انار ؛ سیب گلاب از رخ تو چید

هر واژه ی نوشته شده بی قرار توست 

***************

وقتی بهار سبز دلم بی نگار بود

آهنگ زنده بودن من انتظار بود

وقتی که دل مدیحه هجران تو سرود

چشمم برای دیدن تو اشکبار بود

از لحظه ای که مهر تو بر قلب من نشست

مجنون صفت به هر کجا دنبال یار بود

در این بهار بی بَرو این دشت بی بهار

دل مویه های قصه ی من بی شمار بود

ای معنی بهار بلندای انتظار

اشک شبم برای تو بی اختیار بود